Bang voor die glimlach?

Ik liep vorig weekend op de kermis rond, toen ik een oude (sympathieke) bekende tegenkwam. We wisselden even nieuwtjes uit, je weet hoe dat het gaat. Enkele nieuwtjes had hij al opgepikt via de Facebookpagina van Het Kleine Genoegen ‘met al die positieve berichtjes’. Mijn hart maakte een sprongetje. En met het risico te hervallen in die positiviteit…. daar word je toch blij van? Niet alleen van het feit dat hij opmerkt dat ik veel positieve berichten te geven heb, maar ook van het feit dat mijn berichten gezien en gevolgd worden.

Oké, ik weet ook wel dat het leven niet alleen rozengeur en maneschijn is. De éne krijgt al wat meer te verduren als de andere. Wie mij een beetje kent, weet ook dat wij ons deel van tegenspoed gekend hebben. Af en toe heb ik ook nood om daar eens over te schrijven…

Maar ik probeer me te hoeden van een klaagzang, zelfmedelijden of woede tegen een lot waar ik niets aan kan veranderen. Het helpt me niet vooruit. We hebben veel te vroeg afscheid moeten nemen van mijn schoonvader. We zijn een kindje verloren na 20 weken zwangerschap. Ik heb een periode van mijn leven doorgebracht in een donkere wolk, depressie noemen ze dat geloof ik. Niets leek nog de moeite. Ik was lusteloos, had geen perspectief meer. Dingen ondernemen? Waarom? Wat had dat nog voor nut? Buiten komen durfde ik niet meer. Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek en aan me zag dat niets goed was. Alles stond in een negatief daglicht… Het heeft me heel veel tijd en moeite gekost om daar bovenop te geraken.

Ik hoop nooit meer zo ziek te worden. Dus probeer ik me te richten op de fijne dingen van elke dag.

De zwaai van de fietser die ik galant laat oversteken.

De glimlach van de jongeman die mijn pad kruist (laat het asjeblieft niet zijn omdat er een chocovlek naast mijn mond zit).

Achter een auto rijden met nummerplaat GVR 592:  de Grote Vriendelijke Reus.

Een intiem moment beleven tussen mij en mijn klant, ervaringen delen. Soms tot tranen toe bewogen. Maar een band vormend die niet valt te omschrijven.

Een berichtje krijgen van mijn broer uit het verre Berlijn. We horen elkaar niet veel, dus elk bericht is zo kostbaar.

Mijn nichtje die me met open armen rond de nek vliegt.

Een recensie krijgen op Facebook van mijn klant, waarin ze laten weten hoe aangenaam het was. Daar moet ik nog steeds van blozen!

De hond die haar hoofd op mijn been legt voor een knuffeltje. Smelt smelt….

Een selfie nemen met mijn papa op een festivalweide.

Moet ik dan schrik hebben om mijn glimlach te tonen? Voel ik me dan aangesproken als mensen zeggen: ‘pff, op Facebook zet toch iedereen alleen de goede dingen’? Dans ik door het leven? Nee, nee en nog eens nee. Maar als ik de keus kan maken tussen genieten van de fijne dingen of kniezen over al het slechte in de wereld… Voor alles is een plaats en een tijd. Soms delen we verdriet, soms delen we vreugde. Jij maakt me blij door dit met mij te delen. Dank je wel!

Lees ook eens het artikel van Ina Van de wijer. http://www.agendaplus.be/index.php/be/nl/publikatie/dossierartikel/29991/prikkel-je-gelukshormonen

 

Groetjes,

Kristine

 

 

Logo Care
Logo Phytomer