Er zijn zo van die dagen…

Soms kan je opstaan, en je weet het meteen. Dit is zo’n dagje. Het zit er niet in vandaag. Je doet nog zo je best om het een goede draai te geven. Je schenkt jezelf een échte warme chocomelk in. Je kent het wel, zo’n heerlijke brok chocolade aan een stokje die je in een minimale hoeveelheid melk oproert tot je een heerlijk smeuïge chocomelk bekomt. Even niet nadenken over de calorietjes, die zijn niet relevant vandaag. Het enige wat telt, is je weer op het peil krijgen waarop je kan zeggen: Aha! We gaan er nog eens invliegen zie! En als daar een overmatige caloriebom kan helpen, so be it. Maar helaas, na de chocobom (want uiteraard smeren we er een boterham met boter én choco bij) nog geen verbetering.

Het poetswerk gaat niet half zo goed vooruit als je gewenst had. Waar je normaal een half uurtje over doet, duurt nu minstens drie kwartier. Vlekken lijken steeds hardnekkiger te worden naargelang de minuten voorbij tikken. Je raakt meer en meer gefrustreerd door jezelf, je huishouden, kousen die blijven slingeren zijn (waarom kunnen we dat niet meteen wegleggen waar het hoort?? want eerlijkheidshalve moet ik hier bekennen dat de kousen niet alleen van mijn man zijn…). En dan bereik je dat punt… Het punt dat je spontaan in tranen uitbarst en het helemaal niet meer ziet zitten. Je ploft in de zetel, de keukenrol naast je (want die dunne tissues, daar ben je niet veel mee als je zit te snotteren als een kind). Alle energie stroomt even weg…

Dit is het moment dat ik de telefoon neem en een vriendin opbel. Hoe gaat het, vraagt ze. Ergens heb ik nog de neiging om te liegen en zoals steeds ‘goed, goed’ te antwoorden, ‘de kleine doet het super! Tegenwoordig slaapt hij al goed door!’ Gelukkig kan ik die opwelling nog net bedwingen, en zeg ik eerlijkheidshalve dat ik nog geen klop gedaan heb gekregen. Dat het echt een rotdag is. We geraken aan de praat, mijn verhaal, haar verhaal… En stilletjes aan voel ik me rustiger worden, in mijn borstkas, in mijn hoofd. We ronden af, blij van elkaar nog eens gehoord te hebben. Blij van ons verhaal te kunnen doen. Blij dat we het kunnen delen hebben. Mijn rotgevoel is verminderd tot een sluimerend beestje. We hebben 2 uur met elkaar aan de lijn gehangen. Ik moest afronden, want ik moet nog in de douche springen voor ik weer toonbaar ben om aan het werk te gaan.

Ik besluit mijn hoge hakken aan te doen, mijn rokje met een glinstering, en laat ons eens zot doen, een kettinkje aan. Nu nog even de make-up aanbrengen, wat oogschaduw zelfs, en afwerken met een lekkere laag mascara waar je even van moet knipperen.

En weet je wat? Ik voel me beter. Ik heb weer de goesting om erin te vliegen. Als je me nu vraagt hoe het gaat, kan ik met de glimlach zeggen: ‘goed goed, beter als met het weer!’

Wat een beetje me-time toch wel niet kan doen… Een telefoontje met een vriendin, een heerlijke douche en mezelf een beetje optutten. Meer is er niet nodig om weer paraat te staan voor jullie. Maar de nota is bij mezelf gemaakt: gun jezelf eens wat rust. Echte rust. Doe eens zot.

Doe zelf eens wat je je klanten aanraadt: maak om de paar weken toch eens even tijd voor jezelf. Ga zelf nog eens bij een collega voor zo’n heerlijke ontspannende massage, of laat je gezicht eens doen, of een pedicure met warm voetbadje… En vooral… hou het eens langer vol dan 2 keer achter elkaar… Of je zit na een paar weken weer in hetzelfde schuitje. Mijn goede voornemen heb ik dus al. Nu nog volhouden. Voel je vrij me er op tijd en stond aan te herinneren wanneer je langskomt. Vertel me vooral hoeveel deugd het doet om eens even tijd voor jezelf in te bouwen. Of laat een recensie na op mijn fb pagina https://www.facebook.com/hetkleinegenoegen, waarin je me vertelt wat het met je gedaan heeft, de verzorging… Het helpt me te herinneren waarom ik er zo veel plezier van heb om het bij jou te laten gebeuren, maar evengoed helpt het me om voor mezelf ook weer een afspraak in te bouwen!

Heel veel warme groetjes

Kristine

schoonheidsinstituut-het-keine-genoegen-make-up

Logo Care
Logo Phytomer