Barry, 02 mei
Vandaag is het dag op dag 2 jaar geleden. Het mooiste en het meest in-trieste wat ik ooit heb mogen beleven.
De pijn wordt niet groter, maar ook niet kleiner. Hij blijft… Zo eenvoudig is dat.
Het overweldigende gevoel van de grootste stroom liefde die ik ooit heb mogen ervaren, wordt niet groter, maar ook niet kleiner. Hij blijft…
Een kind krijgen, tekent je. Een kind verliezen, tekent je. Het maakt diepe krassen in je ziel. Niet altijd pijnlijke krassen. Soms kan je intens genieten, wanneer je even oppas bent voor het kind van een vriendin… even je overschot aan moederliefde sprenkelen over dat lieflijk ding in je armen. Verwonderd kijken naar de heerlijke onbevangenheid van dat kleine wezentje, dat zo graag jouw aandacht aanneemt.
Maar het geeft je rauw verdriet wanneer je plots overstelpt wordt door een herinnering. Zomaar. Midden in een zin. Of op een dag als vandaag. De dag dat we te horen kregen dat Barry zijn hartje niet meer klopte. Twee jaar geleden stortte onze wereld in. Vandaag herbeleef je dat. Zo werkt je geheugen. Het herinnert zich niet alleen de feiten, maar ook de gevoelens. Dus iedere keer opnieuw moet je die gevoelens een plaatsje geven. Ga je weer door heel het proces.
En toch zijn er – nu al – kleine verschillen. Ik steek mijn verdriet niet meer weg. Ik herken de gevoelens al van rouw. En ik verwelkom ze… Ze komen toch hoor… hoe hard ik me ook verzet. De boosheid. De onmacht. De warme golf die me overspoelt bij het idee van ons kleine ventje in mijn armen. De trots op ons gezamenlijk meesterwerkje. De leegte die achterbleef… en achterblijft…
Het tekent me. Het vormt me.
Ons kindje vormt me.
Vanaf het moment dat we zwanger waren tot de dag van vandaag. En hopelijk morgen ook nog. En de jaren die komen. Want vergeten wil je niet. Ik neem je mee, mijn kleine jongen, in mijn leven. Je bent bij me tijdens mijn mondeling examen wanneer het angstzweet van mijn rug glijdt. Je bent bij me wanneer ik met mijn man de boogie dans en de wereld rond ons verdwijnt. Je bent bij me wanneer ik een neepje geef in de hand van mijn vriendin van erkenning voor haar vriendschap. Je bent bij me wanneer ik het gevoel van intens verdriet herken in het verhaal van een klant.
En dan ben ik zo dankbaar dat jij er bent…
Blijf je bij mij? Nog even?