een vaste benoeming opgeven

Een vaste benoeming is een raar beestje. Het geeft aan de éne kant zekerheid, maar is soms even goed een belemmering.

Ik ben nu drie jaar afwezig van mijn school. Eerst een jaar studie, dan een paar maand de zaak opbouwen en dan opnieuw gevolgd door een studiejaar gecombineerd met de zaak.

En ondanks ik niet van plan was om nog terug te keren naar het Scheppersinstituut, begin ik toch te twijfelen wanneer ik de keus krijg: ofwel moet ik in september terugkeren, ofwel moet ik mijn ontslag nemen. Jasses. Ontslag nemen? En weg zekerheid van ooit te kunnen terugvallen op een job? Hoezo terugvallen? Ik wou toch helemaal niet terug? Maar wat als ik halftime terugkeer? Dan laat ik mijn vaste benoeming niet vallen. Maar dan kan ik niet genoeg tijd in mijn zaak steken. Het loopt nu zo goed… Maar ik geef ook zo graag les! De verbondenheid met de leerlingen, hun grote en kleine verdrietjes en problemen, het vertrouwen dat ik van hen krijg…

En zo heeft dat twee weken geduurd. Papieren volgekrabbeld met voor en tegens. Verscheurd door al de fijne reacties van collega’s: ‘natuurlijk kom je terug’ of ‘je plekje is hier nog voor jou’ of ‘ik weet wel wat ik zou kiezen!’… en door de reacties van de klanten: ‘nee hoor, blijf jij maar lekker hier bij ons, je bent de enige die mijn schouders los krijgt.’ of ‘en wie gaat me dan begeleiden in mijn gelaatsverzorgingen?’ of ‘Kristine, je kan het niet ontkennen, hier ligt je roeping’.

Soms moet een mens keuzes maken in het leven. En jammer genoeg weet ik niet op voorhand wat voor mij de beste keuze zal zijn. Maar nu ik een keuze maak, kan ik maar beter niet achterom kijken. Gedaan is gedaan. Ik heb een tiental heerlijke jaren meegemaakt in het Scheppersinstituut. Ik heb de keuze gemaakt een andere weg in te slaan in mijn leven. Waarvoor eigenlijk een dikke dank je wel aan de directeur. Was hij niet zo’n bullebak geweest, ik had er nog steeds les gegeven. Maar als ik de andere collega’s hoor die een vergelijkbare beslissing genomen hebben als ik: een andere weg inslaan… Dan is er nog geen enkele collega ongelukkiger uitgekomen. Integendeel.

Het leven is te kort om je te laten overroepen. Het is te kort om op een werk te blijven waar je niet meer jezelf kan zijn. Te kort om je te laten ziek maken door je werk of werkgever. Niemand verdient het om behandeld te worden als een hoop vuil. Niemand verdient het genegeerd te worden. Doe zoals ik:

Hak de knoop door. Zet jezelf op de eerste plaats. (Maar zorg wel dat je eerst een waardig alternatief hebt!)Het Kleine Genoegen Vrijheid

Ik blijf fulltime schoonheidsspecialiste. Om u te dienen. Ik ga mijn tijd niet verdelen tussen twee jobs. Ik blijf gefocust op het verzorgen van jouw huid. Op het losmaken van jouw tot beton verkrampte nekspieren. Op jouw make-up, dat je kan stralen op je trouwdag. Ik zal me voor 200 procent blijven inzetten om jou te laten stralen en ontspannen. Heb je ervan genoten? Plaats dan even een recensie op mijn Facebook pagina of stuur een mailtje. Heb je opmerkingen? Bel me of stuur me een mailtje. Dan doe ik er alles aan om jou tevreden te stellen.

Tot gauw.

Kristine

Logo Care
Logo Phytomer