hoe je een huis vol herinneringen bouwt…
Tijdens de gelaatsverzorging tikt er steeds een klokje rustig op de achtergrond.
Het past niet echt binnen het interieur, dat klokje.
Het is ook niet echt nodig, dat klokje. Met de moderne technologie zien we digitaal zowat overal het uur verschijnen.
Maar het is niet zo maar een klokje… Het is een klokje dat ik van mijn grootmoeder, bomma van Diepenbeek voor de kleinkinderen, nog gekregen heb. En nee, het heeft geen grote (financiële) waarde. Ik geloof zelfs dat ze het gratis kreeg bij een bestelling van Damart of zo. Maar dat ik het klokje kreeg, van haar, dat ze op dat moment aan mij dacht, dàt geeft dit klokje magische waarde. Nu is mijn grootmoeder hier niet meer. Scherpe herinneringen vervagen. Wat blijft, is dat rustig tikkende klokje op de achtergrond.
In de living staat een plant. Met stevige groene bladeren.
Wanneer je er met blote benen aan passeert, kunnen ze zelfs pijn doen.
Er komen geen bloemen aan de plant. Het is een gewone groene plant.
Of toch ook weer niet zo gewoon… Het is een plant van mijn grootmoeder. Bomma van Veulen voor de kleinkinderen. Onze bomma had echt groene vingers. En een huis vol planten. Mijn bomma is er nu niet meer. Maar haar plant staat hier bij ons in de living. Ze mag er gewoon zijn. Gelukkig is het een sterke plant. Mijn vingers blijken immers niet zo groen als die van bomma. 🙂 Ik ben blij met de plant. Want dankzij de plant is mijn bomma ook nog bij ons.
In de kast liggen twee gipsen plaatjes. Met super oom en super tante op. Een eenvoudige aardkleur.
Niks bijzonder. Of toch? De plaatjes kan ik niet weggooien. Ze hingen aan een verjaardagscadeautje. Op deze manier is mijn nichtje ook altijd een beetje bij ons. Ook al is ze nu op schooluitstap. Of bij mijn zus. Of op stap met vriendinnen. Ze is ook een stukje bij ons. En dat vind ik een fijn gevoel. Iedere keer dat er mijn oog op valt, is ze bij mij.
Op de andere kast staat een kaartje. Een hartje met fleurige vlinders. Een gedichtje. Een licht vervagende vlek op de kaart.
Het kaartje staat er ook stof te vangen, denk je dan. Elke keer het weer opnemen, afvegen, verzetten… Elke keer weer een innerlijke strijd of ik het toch niet beter opberg.
En toch doe ik het niet. Want het kaartje is van onze kleine Barry. Hoofdomtrek, gewicht, afdruk van handjes en voetjes. Zo is hij ook elke dag bij mij. De éne dag al wat meer aanwezig als de andere.
Het glazen potje heb ik gekregen van een collega. Oorspronkelijk zat er een bloemstukje in. Nu een kaarsje. Om het glazen potje een bestemming te geven. Een reden om er te mogen blijven staan.
En zo kan ik ons hele huis aflopen. Kan ik in elk hoekje herinneringen opzoeken.
Soms met een zwaar gemoed, soms met een lichte tred.
En tijdens het kuisen met de nodige ergernis dat ik zo een sentimenteel ding ben, dat ik niets kan weggooien.
Maar die éne dag van ergernis weegt niet op tegen de 6 andere dagen van de week die me een huis vol herinneringen geven…
Lig jij binnenkort ook in mijn zetel voor een massage of een gelaatsverzorging of een pedicure? Laat je dan wegdrijven in je eigen huis van herinneringen op het ritme van mijn oma’s klokje.
