Rolstoelgebruiker zijn…

Jaarlijks ga ik als vrijwilliger mee met Intersoc als skibegeleider. Heerlijk om te doen. Meestal met kinderen, deze keer eens als skibegeleider van volwassenen.
Ik weet niet of je al eens op skivakantie geweest bent? Voor mij is het pure ontspanning in mijn hoofd. Wanneer je op de latten staat, zo midden in de bergen, met een uitzicht om U tegen te zeggen…

HetKleineGenoegen-Skigroep Dan stopt het piekeren. Daarom doe ik het zo graag. Want fysiek uitgerust kom je nooit terug van je skivakantie… Tenzij…
Je een been breekt. Ja. Inderdaad. Dan wordt het een heel andere vakantie. Maar het blijft vakantie: je kan ’s morgens aanschuiven aan het ontbijt, ’s middags keuze uit buffet en ’s avonds keuze uit buffet. Geen was of plas of strijk. Geen papierwerk of klanten. Enkel die dikke roman die ik (gelukkig maar) nog op het laatste in de valies gesmokkeld heb.

Eenmaal thuis is het een heel ander verhaal. Je komt thuis met valiezen vuile was. Geen eten in huis. Gelukkig een rolstoel voorzien. Een hele dag op krukken rondlopen is fysiek niet mogelijk voor mij, en je kan niets meedragen. Haar wassen, een beproeving. Kramp in het been na het doen van mijn ochtend-toilet.
Van het éne op het andere moment ben je aangewezen op de hulp van anderen. Je boodschappen laten meebrengen (hopen dat je niets vergeten bent), de was uitbesteden (en jeetje het is echt niet leuk om een ander je ondergoed te laten doen!!), trap op en af doe ik op mijn achterwerk. Goed, eerlijk is eerlijk, daar zijn voordelen aan: mijn trap heeft nog nooit zo geblonken als nu. Naar een lezing in Leuven gaan was een heus avontuur: een chauffeur vragen, parking in de buurt zoeken en dan met de rolstoel naar de universiteitshallen. Nou, ik kan het je nu al meegeven: de stoep in Leuven is niet voorzien van hellende vlakken, ze ligt er ongelooflijk rommelig bij en vaak helt ze nog eens schuin af naar de straat. Bij deze een warme oproep naar élk gemeente- en stadsbestuur om de stoepen toch eens onder de loep te nemen.

Ook thuis heb ik me gerealiseerd dat ik toch wat aanpassingen zal moeten doen. Een iets bredere deur is toch wel iets comfortabeler. Onze trap is gelukkig breed en met een stevige leuning. Maar mijn salon is boven. Onze keukenblok blokkeert de hele doorgang. Als ik van de eettafel naar de frigo wil, moet ik rondrijden via de living. De matten zijn niet altijd meewerkende partij: soms plooien ze dubbel onder de wielen. Ik heb een trap aan de voordeur, ik heb een trapje aan de achterdeur en aan de garage. Met de rolstoel kan ik het huis niet uit. Op de oprit liggen kiezelstenen… noch voor de rolstoel, noch voor op krukken erg gewillig.

Je kan je ook wel voorstellen wat het is om met een rolstoel iets te gaan drinken… De mensen horen je niet wanneer je zegt ‘excuseer, mag ik eens passeren?’. Ze kijken over je heen. Dat uit-stekend been is blijkbaar wel heel erg uitnodigend om tegen te botsen of zelfs bijna over te vallen. Wat mij dan een boze blik oplevert… Ik kan er toch niet aan doen dat jij niet even naar beneden keek? En dan heb ik het nog niet gehad ovHetKleineGenoegen-Boeker hoe moeilijk het is een gesprek te beginnen wanneer je niet op dezelfde ooghoogte zit als de anderen…

Maar je kent me ondertussen al zeker? Er komt inderdaad ook iets positiefs uit dit hele verhaal. Ik heb nog nooit met zoveel mensen gebabbeld als op deze vakantie. Mensen maken spontaan een opmerking, komen vragen wat er gebeurd is, kriebelen eens aan mijn tenen… (er moet toch iets zijn met mijn voeten, want ik persoonlijk zou echt niet zomaar aan een wildvreemde zijn tenen gaan kriebelen, laat staan een wildvreemde zijn voeten kussen die recht uit een skischoen komen… Maar daarover later misschien nog eens…)

Ook op de lezing in Leuven, “Stomadragers, kom uit je kast”, werd ik zo aangenaam verrast… Spontaan kwamen mensen me helpen een drempel over te raken. Beleefd werd de deur opengehouden. Ik werd tot in het toilet gerold. (Gelukkig moest ik ook wel een plasje doen, anders zou het een beetje raar geweest zijn)
Ik heb leren hulp aanvaarden. En kom nu niet zeggen dat je niet begrijpt waarom dat zo moeilijk is! Ik wil alles zelf kunnen, zelf regelen, zelf doen. Ik leer mezelf relativeren. Ik leer zeggen: oké, je doet het anders dan ik, maar zo gaat het inderdaad ook. Ik leer nederig zijn. Gewoon al omdat ik alles even in een ander perspectief (moet) zien.
Ik heb leren zeggen: sorry nee, dat kan ik nu niet doen. Misschien was dat nog één van de moeilijkste lessen. Leren nee zeggen. Want ik wil ook zoveel. Werken, huishouden, sociaal leven, vrijwilligerswerk, mijn studie, huisdieren, …

En dan lees ik op gezondheidsnet.nl het artikel ‘stop met stressen: 11 tips’. Ik heb het meteen gedeeld op mijn facebookpagina van ‘Het Kleine Genoegen’. “Schrap activiteiten. Heb je het echt te druk? Kijk eens objectief naar al je bezigheden. Kun je niet wat schrappen? Je bent niet overal verantwoordelijk voor. Denk niet dat je zwak bent, als je besluit minder te gaan werken.” Voila, ik heb dat even noodgedwongen moeten doen, en ja, de stress vermindert.
Behalve wanneer ik bedenk dat ik maandag examen moet afleggen en mijn eindwerk gaan verdedigen…. Dan slaat de stress weer ‘vollenbak’ toe…
Iemand daar nog tips voor?

Toi toi aan mijn collega’s die nu ook aan het studeren zijn.
Veel moed aan alle rolstoelgebruikers. Ik besef maar al te goed dat het voor mij tijdelijk is en voor sommigen onder jullie permanent. Aanpassingen in de zaak voor rolstoelgebruikers dringen zich op.
Een zonnige week gewenst aan jullie allemaal!
Kristine

Zaakvoerder schoonheidsinstituut Het Kleine Genoegen.

Logo Care
Logo Phytomer