vakantie… genieten?
Vakantie… we kijken er naar uit. Het is hét moment dat we eindelijk kunnen genieten, eindelijk rust, eindelijk goed weer, eindelijk doen waar we zin in hebben.
De ervaring leert me echter… zelfs vakantie is geen garantie op genieten, rust, fijn gevoel. Je kent het scenario wel: de weken voor de vakantie nog even keihard doorbijten, werken tot de laatste seconde, tussendoor de laatste was en strijk verwerken, de valiezen van het hele gezin klaarmaken… Dat alles met in je achterhoofd: maar straks ga ik zo hard genieten van mijn welverdiende vakantie!
Tot de dag dat je vertrekt. Auto is geladen, iedereen zit goed, we zijn op weg. Langzaam glijdt de stress van je schouders. Reikhalzend kijk je uit naar de aankomst in het hotel, ontspannen uitpakken, een wandeling in de buurt, lekker eten en samen met je baby bed in, want die heerlijk lange nachtrust heb je broodnodig. Halverwege de reis slaat het noodlot toe. Ineens heeft de auto geen vermogen meer. Tegen 30km per uur op de pechstrook geraken we nog net aan een parking. Mijn man vloekt. Ik hou het hoofd koel. Niets dat niet kan opgelost worden. Dat geloof ik nu echt nog. Eenmaal in de garage is het wachten op een taxi naar een verhuurbedrijf voor een vervangwagen. En daar zitten we dan. Wachten. Honger krijgen. Kou krijgen. Terug bellen naar verzekering om 11u45. Hoe zit dat nu met de vervangwagen? En dan het ontluisterende telefoontje beleven: tussen 12 en 14u beweegt er niets in Frankrijk. Dus voor 14u30 moeten we geen taxi verwachten. Dan moeten we 60 km terugrijden naar een verhuurbedrijf waar de verzekering mee samenwerkt om een auto te gaan ophalen waar onze bagage nooit in past, om dan verder te rijden naar de àndere garage waar onze eigen auto naar toe gesleept wordt om te repareren. In de tussentijd zitten we vast in de koude hal van een garage zonder eten of drinken. Ik ga u de verdere details besparen, we zijn om 9u30 in panne gevallen, om 17u30 hebben we onze reis kunnen verderzetten. Tegen middernacht hebben we onze bestemming bereikt. Doodop bed inrollen, na paar uur wakker want baby weent. Baby is ziek, mama en papa doodop. Leve de vakantie. De eerste week is een week van verzekering nalopen, koortsige baby verzorgen en weinig slaap. De tweede week is een week van nog méér verzekering nalopen, gezonde baby en stormweer buiten. Auto is nog niet gemaakt, dus met vervangwagen naar huis.
Ik ben nog nooit zo blij geweest weer thuis te zijn. Het heeft me wel weer wat geleerd: de rust, die bouw ik vanaf nu elke week in. Ik probeer vanaf nu volop te genieten van dagelijkse familiemomenten. Ik wacht niet meer op de vakantie. Het weekend erop is het zo’n familieweekend: we vieren de eerste verjaardag van onze kleine spruit. We hebben een vakantiehuisje geboekt op een uurtje afstand, maken zelf ons eten, hebben gezelschapsspelletjes mee. We wandelen, doen een middagdutje, genieten van het gezelschap. En dan denk je: zo moet het zijn. Ontspannen begin je aan de week. Maar opnieuw laat het leven zich voelen: ik krijg ineens enorme oorpijn. Zo vlug mogelijk naar dokter. Oor is in orde, ze gokt op een abces onder mijn tand. Pijn! Volgende dag terug: pijn is niet te houden, maar zit al aan maximum van pijnstillers. Even later blijkt onze baby weer koorts te hebben. Nog wat later telefoontje dat mijn papa opgenomen is in het ziekenhuis met hartklachten. En de dag nadien moet ik om 5 u vertrekken om onze teruggemaakte auto op te halen in Frankrijk. Het leven slaat je soms rond de oren met alles wat het heeft. En dan voel je je verloren, klein en kapot.
Net dan is het moment daar om je zegeningen te tellen: ik heb een super lieve en zorgzame man. Ik heb een super goedgezind zoontje. Ik heb ouders en een schoonmoeder die met alle plezier onze kleine spruit een dagje opvangen, en zelfs een paar dagen meer als hij ziek is. Ik heb heel zorgzame vrienden. Tijdens de rit in de trein kan ik mijn blog schrijven. Straks onderweg naar huis kan ik bij papa nog eens langs in het ziekenhuis, met een nieuw avontuur om te vertellen. Dan mag ik mijn kleine spruit ophalen die waarschijnlijk weer een hele dag rotbedorven is door de oma. En wanneer mijn man thuiskomt, krijg ik gegarandeerd een dikke knuffel. Mijn klanten die ik gisteren heb moeten afbellen, reageren heel begripvol. Ook al vertrekt de één op reis en heeft ze haar favoriet moment ervoor nu gemist. Ook al heeft iedere klant ook zo’n drukke agenda en is het vaak zoeken naar een gaatje om toch even dat moment voor zichzelf te voorzien. Toch mag ik rekenen op zoveel begrip. Waarvoor dank. Fijn dat we met zijn allen ons niet laten verleiden/misleiden door de feelgood campagne op de sociale media, en nog steeds beseffen: het échte leven, dat is dit. Elke dag ups en downs. Daar elke dag mee leven, werken en verwerken. En de volgende dag gewoon opnieuw.
Dikke knuffel, Kristine
